"ජන නාට්‍ය"

       ජන නාටකද ජනශ්‍රැතිය තුල වැදගත් අංගයකි.තොවිල් පවිල්,කංකාරි,ගමිමඩු,දෙවොල් මඩු,ශාන්ති කර්ම ඇසුරෙන් ලබා ගත් ආභාෂය තුලින් ජන නාටක බිහි විය.පොදු ස්ථානයක් එළිමහන් රංග භූමියක් කර ගැමියන් සියල්ල එක් වී මෙම තොවිල්,නාටක,ශාන්ති කාර්ම නරබනු ලැබීය.ජනයාගේ වෙහෙස ,මහන්සිය, දුක් පිඩා මග හැර මනස සුවපත් කිරිම,එකමුතු බව වර්ධනය කිරිම උපදෙස් සැපයිම  මේවයේ අරමුණ විය.
මේ අයුරින් අපට හදුනාගත හැකි ජන නාට්‍ය වනුයේ,
                 *සොකරි
                 *කෝළම්
                 *නාඩගම්

සොකරි:- සොකරි නාටකය යනු උඩරට පළාත් වලටත් වන්නියටත් සතර කෝරළේ ඇතැම් පෙදෙස් වලටත් සීමාවු ගැමි නාට්‍ය විශේෂයකි.මෙම සොකරි නාට්‍යයේ විශේෂ ලක්ෂණය නම් අනුරූපණ මාධ්‍යයෙන් කථාවක් කීමය.කණ්ඩායමේ නායකයා විසින් කිසියම් සිද්ධියක් කවියෙන් විස්තර ‍කරන අතර නළුවෝ එය අනුකරණාත්මක නැටුමකින් දක්වති.මෙහි සමහර නළුවෝ වෙස් මුහුණු පළදින අතර නැටුමට හා ගැයුමට උපයෝගී කරගන්නා බෙරය ගැට බෙරයයි. සොකරි නාට්‍යයට මුලාශ්‍ර වන්නේ සොකරි කථාවයි.මෙම කතාව ප්‍රදේශයෙන් ප්‍රදේශයට වෙනස් වේ.
                    නමුත් සොකරි නාටකයේ පොදු කථාව මෙසේය.ගුරු හාමි නැමැත්තා ඔහුගේ බිරිඳ වන සොකරිය සහ පරයා සමග ලංකාවට පැමිණ පදිංචියට ඉඩමක් සොයති.තඹරාවිටදී ඔවුන්ට වෙදරාළ කෙනෙක් ඉඩම් කැබැල්ලක් දෙයි.එහි ගෙයක් සාදාගෙන සිටින අතර ගුරු හාමිගේ කකුල බල්ලෙක් සපාකයි.ඔහුට වෙදකම් කිරිමට කැඳවනු ලැබු වෙදරාල සමඟ සොකරිය රහසිගතව පලායයි.කෙළවර ආපසු සියළු දෙනා සමා‍දානවෙයි.මුලික වශයෙන් කථාව එසේ වුවද රංගනයේදී නොයෙකුත් අතුරු  කථා රසවත් සිදුවීම් අපමණව නිරූපණය කෙරේ.
                                 හාස්‍ය රසය ලබා දෙමින් කරනු ලබන මෙම නාටකය ගැමියන්ගේ ජීවන ගමනේ දුක් පීඩා මොහොතකට නතර කරනු ලබයි. බෙර වයමින්  ජන කවි විලාසයෙන් මෙහි කවි ගායනා කරනු ලබයි.එහි එන සරල කවියක් පහත දැක් වේ.

        "ආල වඩන පියයුරු දෙක
         ළැම දිලිසෙන්නේ
         කෝළ නැතුව සබයට
         එළි බැසලා නටන්නේ
         මාල කරට දමා
         හැට්ට සළු පළදින්නේ
         බාළ සොකරි ළමා මෙනුඹ
         නටා වරෙන්නේ ”

මෙවෙනි ජන නාටක තුලින් සන්නිවේදනය හොදින් සිදු විය.හාස්‍ය මතු කරගත් මෙම නාට්‍ය මානසික සුවපත් බවට හේතු විය.එමෙන්ම ගැමියන් සියල්ල එකතු වූ අවස්ථාව මෙම රංග භුමිය වීම විශේෂතත්වයකි.